بنام کی

بنام...

.

عمر می گذرد و من در خودم جا مانده ام...

توی زندگی ثابت کردن خودم به خودم اولویت دارد برایم, بیشتر از هر چیزی...

در هر زمینه خودم را تا به الان به خودم ثابت کرده ام, اما...اما...

در زمینه ی احساسی...نتوانسته ام...نمی توانم...

من نتوانسته و نمی توانم باور کنم که توی دنیا عادم هایی  هستند که کارشناس بازی با احساسات دیگران اند...!

عادمی که می تواند سادگی و صداقتم را هدف بگیردو مرا به اندوه بکشاند...

که مرا تبدیل به سکوت کند...سکوتی طولانی و ممتد...

من هنوز نتوانسته ام باور کنم عادم هایی هستند که به راحتی آب خوردن دروغ می گوییند...

نمی توانم باور کنم که عادم هایی هستند که قول های مردانه دروغ می دهند...

عادمی که روزی هزاران بار به یک رو بودنم, خیانت کند!

به متعهد بودنم خیانت کند!

به عاشق بودنم خیانت کند!

گند بزند به تمام باور های زندگی ام...

همان باور هایی که جان کندم تا در ذهنم بسازمشان...

عادمی از جنس سنگ باشد...از جنس نا جنسی...

عادمی که مرا مبتلا کند به بیماری احساس...

نمی گویم که دلبسته شدنم را پای حماقت و دل نازکی ام بگذار...باز گشت چند باره ام را به سویت, به حساب زرنگی و قدرت کلماتت نگذار...همه ی اینارو به پای اینکه همیشه به تو اعتماد کردم بگذار!!!

.

من دگر حرفی برای عادم ها ندارم

و کلمات همیشه ارزش  تکرار ندارند  .

.