غزلی برای دوست

.در این جاده ی تنهایی 

.با کوله باری از رسوایی 

.مرحم کسی نبود در دیارم 

. شوریده بود حال زاررم 

. قسم به لحظه ی آشنایی 

.با دیدنت خون شد در تنم جاری 

.عادم پرست نیستم من...اما...

.می پرستم قلبت را به تنهایی 

.در لحظه های تنهایی ام 

.پیران بسیاری آمدند پی فتوایی ام 

.مست و کافر می چرخیدم در این شهر  

.آمدی کردی توبه کارم در تمام این شهر 

.مهر مهربانی چشمانت مرا غرق خدا کرد 

.تو میدانی؟نع نمیدانی که قلبم را سلیب کرد

.میان بازوانت زیباست عیش

.اگر  قلبت غرق باشد از عشق

.گوش هایم شنید درد ناله هایت را 

.شدم آن کولی داغدار که در در سوگ تو بنشست 

.میان مهر من و تو انگاری خدا بنشست 

.من این مهر را بکردم مهر که در برگ خدا بنشست...